چرا تولید میگو در مقیاس کوچک و در تانک رو به افزایش است؟

پرورش میگو در مقیاس کوچک

علاقه به سیستم های تولید میگو در تانک در سال های اخیر در آمریکا شمالی و اروپا رو به افزایش است. همچنین در مناطق گرمسیری نیز این سیستم به آرامی توجهات را به خود جلب می کند.

نزدیکی به بازارها و توانایی ارائه محصول تازه به مصرف کنندگان فاکتورهای محرک این روند محسوب می شوند. این استراتژی هم در مناطق توسعه یافته و هم مناطق کمتر توسعه یافته، نیاز به وجود واسطه ها در زنجیره سرد را رفع می کند. موضوع قابلیت دسترسی به منابع، بخصوص زمین و آب (در این مورد آب لب شور یا آب شور) نیز باعث ایجاد علاقه به پرورش میگو در تانک در مناطق گرمسیری شده است. عدم دسترسی به زمین مناسب برای تولید مبتنی بر استخر یک موضوع جدی در بسیاری از کشورهاست که باعث می شود سایر سیستم ها مناسب پرورش میگو باشد.

در هر دو مناطق معتدل و گرمسیری، می توان ساختمان ها را تغییر کاربری داد، اما توزیع برق و خروجی برق برای شرایط خارج از ساختمان و مدارهای قطع نشت جریان برق باید ارتقاء یابند. کف زمین می تواند شنی و ماسه ای و یا سیمانی با زهکشی باشد، اما در مناطق معتدل دیوارها و سقف ها باید به خوبی عایقکاری شوند.

تهویه کافی نیز برای کاهش اثرات مضر کپک زدگی و رطوبت نیز ضروریست. در مناطق گرمسیری وجود یک ساختمان الزامی نیست، اما ساختمان می تواند ایمنی و محافظت در برابر عناصر طبیعت را فراهم کند.

در بحث پرورش میگو در تانک ها، هم فاکتورهای فنی و هم اقتصادی باید مدنظر قرار بگیرند. ترکیب بندی های کاربردی بسیاری وجود دارد، اما قابلیت سوددهی به هزینه سرمایه ای، هزینه عملیاتی، نرخ بازماندگی و رشد و شرایط بازار بستگی دارد. انتخاب تجهیزات و تخصص، امکان پذیری فنی و اقتصادی را تحت تأثیر قرار می دهد.

در آمریکا شمالی، تعداد عملیات های موفق برحسب سایز بسیار محدود است و این در حالیست که به نظر می رسد در اروپا صرفه به مقیاس از اهمیت بیشتری برخوردار است. اکثر تولیدکنندگان کوچک-مقیاس در اروپا، آمریکا شمالی و سایر کشورها برای اینکه در رقابت باقی بمانند باید محصولی با سایز نسبتا بزرگ (با میانگین وزنی < 20 g) تولید کنند.

در واقع پرورش میگو در تانک یک ایده جدید نیست. در سال ۲۰۰۴، Baron-Sevilla و همکاران نتایج یک آزمایش پرورش میگو در سیستم RAS آب شور را منتشر کردند. در سیستم آنها، کل حجم آب ۱۱ m^۳ بود که نیمی از آن برای تانک پرورش مصرف می شد. بعد از پنج ماه، برداشت آنها اندکی کمتر از ۱۰ kg/m^۳ بود.

تولیدکنندگان کوچک-مقیاس میگو در برخی کشورها از هر دو سیستم RAS و بایوفلاک استفاده می کنند. میزان برداشت در RAS در US معمولا بین ۴ تا ۷ kg از هر m^۳ در هر کراپ است. فاز نرسری برای این میگوهای پرورش یافته در تانک از ۲۰۰۰-۳۰۰۰ پست لاور در هر m^۳ استفاد می کند. زمانی که میگوها به وزن ۱ گرم رسیدند به تانک های پرواری با تراکم ۲۵۰ در هر m^۳ منتقل می شوند و نرخ بازماندگی ۸۰ درصدی یک هدف معقول است.

با حجم متغیر برداشت ها، بایوفلاک می تواند در برخی شرایط FCR بهتری فراهم کند، اما در روش RAS بطور کلی کارایی انرژی بالاتر است و مدیریت آن آسانتر، همچنین کیفیت هر روزه و فصلی آب نیز ثبات بیشتری دارد. بیوایمنی و همچنین آسیب پذیری بالاتر تجهیزات و مقتضیات بیشتر حاصل از آن در RAS یک مشکل محسوب می شود.

هر سیستمی که به عنوان بالاترین کارایی برای یک عملیات خاص تعیین می شود، پرسش هایی را برای تولیدکنندگان میگو در سیستم RAS و بایوفلاک بوجود می آورد؛ خوراک از کجا تأمین خواهند شد؟ با چه هزینه ای و در چه فواصل زمانی؟ پست لاروها از کجا تهیه می شوند؟ با چه هزینه ای و در چه فواصل زمانی؟ پسماند آب شور و رسوبات آن چگونه دفع خواهد شد؟ پاسخ به این پرسش ها بسته به اینکه پروژه در کدام نقطه از جهان توسعه می یابد، متفاوت است.

در اندونزی، تولید میگو در مقیاس صنعتی رواج دارد.لطیف و همکاران اوایل امسال مقاله ای در مورد پرورش متراکم میگو ارائه دادند. زمانی که ۴۰۰ پست لاور در m^۳ ذخیره سازی می شود آنها به نرخ بازماندگی ۷۰ درصدی و ضریب تبدیل غذایی ۱/۱۱ تا ۱ دست می یابند. ارزش فایده/ هزینه معادل ۱/۵۶ نرخ بازدهی داخلی ۳۲/۶۶ درصد و نسبت درآمد/هزینه ۱/۴۹ برای RAS محاسبه شد.

دکتر اندور استاد دانشگاه یادآور شد: «من به سختی می توانم وضعیت صنعت در US را درک کنم. بخصوص تعیین تعداد و سایز بسیاری از مزارع کوچک-مقیاس که پدیدار می شود دشوار است.» هرچند فهرست کاملی از آن وجود ندارد اما در آمار آبزی پروری ۲۰۱۸ USDA، گزارشی از مزارع میگو دریایی در ۱۳ ایالت از جمله کلرادو و مینه سوتا بیان شده است.

هرچند پیکربندی های منحصر به فردی در عملیات ها وجود دارد، اما با رشد این صنعت در US برخی ویژگی های خاص در حال پدیدار شدن هستند. برخی مخازن ارزان تر مانند استخرهای شنا در بالای سطح زمین ممکن است برای استفاده درازمدت به قدر کفایت بادوام نباشند و برخی از آنها برای جلوگیری از رشد کپک و جلبک ترکیبات سمی در خود دارند. هزینه های بالاتر مرتبط با تانک های ساخته شده برای پرورش ماهی، می تواند مانع از تولید سودآور باشد، اما تقریبا در هر نقطه از جهان تانک های مناسب را می توان با استفاده از مواد موجود در دسترس ساخت.

اگر لایه های عایق HDPE (پلی اتیلن با چگالی بالا) در دسترس باشد تانک ها را می توان با الوار یا سیم جوش داده شده با روکشی از عایق ساخت. طراحی، عکس و نمونه های بسیاری به صورت آنلاین موجود است.