جاش دونلان: برچسب‌گذاری تقلبی پیچیده‌تر از آن است که تصور می‌شود و به راه‌حل‌های هدفمند نیاز دارد
برچسب‌گذاری تقلبی در سیفود
به گفته جاش دونلان عضو هیئت علمی دانشگاه و بوم‌شناس، کلاهبرداری یا برچسب‌گذاری تقلبی در سیفود مشکلی است که درک درستی از آن وجود ندارد و تحقیقات محدودی روی آن به اجرا درآمده و نیازمند اطلاعات بیشتری از شرکت‌های سیفود است. او موسس و مدیر سازمان “استراتژی‌های پیشرفته حفاظت” است که فعالیت آن به عنوان فراهم‌سازی “راه‌حل‌های طراحی شده برای انسان و محیط‌زیست” توصیف می‌شود.
دونلان که وقت خود را بین اسپانیا و ایالت یوتا US می‌گذارد در حال تحقیق در لابراتوار پرنده‌شناسی دانشگاه کورنل است. در ادامه مصاحبه سایت سیفودسورس با دونلال در خصوص مبدأ و پیچیدگی‌های برچسب‌گذاری تقلبی را می‌خوانید.
سوال : تفاوت‌ها و شباهت‌های اصلی رویکرد EU و US در مبارزه با برچسب‌گذاری تقلبی و کلاهبرداری در سیفود چیست؟
دونلال: رویکرد دولت US در مبارزه با برچسب‌گذاری تقلبی با تازه‌ترین سیاست SIMP [برنامه پایش واردات سیفود] و گفتگوهایی درباره اجرای تغییراتی در SIMP رو به تکامل است. به طور کلی، رویکرد EU برحسب قابلیت ردیابی و برچسب‌گذاری پیشتازتر است. برای مثال برچسب‌گذاری اجباری در EU شامل نام علمی، متد تولید، منطقه صید فائو که سیفود آنجا صید می‌شود، نام کشتی صید یا واحد تولید آبزی‌پروری و ابزار صید است.
متأسفانه ما واقعا نمی‌دانیم چه تفاوت‌هایی بین چشم‌انداز برچسب‌گذاری تقلبی US و EU وجود دارد. یک مطالعه مقایسه‌ای صحیح انجام نشده است. تحقیقات ما که در آن کلیه مطالعات موجود قبل از ۲۰۱۸ را در یک چارچوب آماری ترکیب کردیم، نشان می‌دهد هیچ تفاوتی در میزان کلی برچسب‌گذاری تقلبی در US و کشورهای EU وجود ندارد.
اما داده‌ها محدود است و دلیل آن کمبود طرح‌های صحیح مطالعه و تعداد اندک نمونه‌ها در سطح تولید است. این شرایط به برآوردهای بسیار مبهم در خصوص برچسب‌گذاری تقلبی منتهی می‌شود. به مطالعات بیشتری در زمینه تعیین ویژگی‌ها و تحلیل سیاسی پدیده برچسب‌گذاری تقلبی نیاز است.
سوال: به نظر شما به چه اقدامات دیگری از دیدگاه قانونی و اجرایی نیاز است تا برچسب‌گذاری تقلبی محدود و متوقف شود؟
دونلال: من معتقدم ما به اندازه کافی داده در اختیار نداریم تا توصیه‌های آگاهانه ارائه دهیم. برخی توصیه‌ها شامل الزام قابلیت ردیابی برای ۱۰۰ درصد محصولات سیفود است. در ظاهر امر این کار ممکن است معقول به نظر برسد، اما اجرای پروسه ردیابی می‌تواند پر هزینه بوده و اغلب نیازمند همکاری بیشتر در زنجیره‌های عرضه پیچیده و گاهی غیررسمی است. نگرانی‌هایی در خصوص افشاء اطلاعات و نابرابری‌های بالقوه وجود دارد. اگر شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد یک محصول دارای برچسب تقلبی نیست و پیامدهای زیست‌محیطی، اقتصادی یا اجتماعی ندارد، چرا آن محصول باید ردیابی شود؟
متأسفانه بیشتر مطالعات روی این مقوله بیش از حد مختصر و کنترل شده هستند که نمی‌توانند برای تصمیم‌گیری مورد استفاده قرار بگیرند. کارهایی که انجام شده این موضوع را روشن می‌سازد. اول، میزان برچسب‌گذاری تقلبی در اکثر محصولات سیفود بسیار پایین‌تر از آن است که معمولا در رسانه‌ها ادعا می‌شود. دوم، در برخی محصولات سیفود برچسب‌گذاری تقلبی در سطح بالا انجام نمی‌شود. سوم، میزان برچسب‌گذاری تقلبی به تنهایی برای مشخص کردن تأثیرات کافی نیست.
برای مثال محصولی که دارای برچسب تقلبی کمی است اما در حجم‌های بسیار زیادی مصرف می‌شود، این امر می‌تواند به معنی مصرف محصولی با تقلب فراوان باشد. چهارم، با وجود اینکه ادعا می‌شود این پدید در سطح پایین‌تری برای محصولات دریایی اتفاق میافتد اما می‌تواند پیامدهای منفی برای جمعیت آبزیان دریایی و مدیریت شیلات به همراه داشته باشد.
سوال: تقلب در کدام گونه‌ها در سطح بالاتر و در کدام گونه‌ها در سطح پایین‌تر اتفاق میافتد؟
دونلال: برآوردهای برچسب‌گذاری تقلبی در سطح مطالعه (یعنی چند نمونه از گونه‌های مختلفی که با هم گروه‌بندی می‌شوند) معمولا در رسانه‌ها مطرح شده و اغلب به بیانیه‌ای مانند “۳۰ درصد سیفود دارای برچسب‌گذاری تقلبی است” منتهی می‌شود. ما برآورد می‌کنیم تقلب در برچسب‌گذاری برای ۲۰ نوع محصول سیفود اتفاق میافتد که هر کدام مطالعات و نمونه‌های کافی داشتند.
میزان متوسط تقلب ۸ درصد بود. در ۲۰ محصول هشت درصد تقلب رخ می‌داد، محصولاتی مانند روغن‌ماهی پاسیفیک، شمشیرماهی، دولفین ماهی. دوم اینکه، برخی محصولات نرخ بالایی از تقلب را دارند مانند ماهی سرخو، هامور و هیک اروپایی.
سیفودی که در ایالات متحده مصرف می‌شود- محصول تقلبی که جایگزین شده- نسبت به آنچه روی برچسب نوشته، از شیلاتی می‌آید که ذخایر آن از سلامت کمتری برخوردار است و روی گونه‌های دیگر تأثیر بیشتری دارد. به عبارت دیگر محصول از صید ناخواسته به دست آمده است. همچنین از شیلاتی با مدیریت ضعیف تهیه می‌شوند. ما به مطالعات هدفمند و برنامههای پایش نیاز داریم تا برای قانون‌گذاری و نظارت توصیه‌های مبتنی بر شواهد ارائه دهیم.
برخلاف [سیستم] ردیابی با یک سایز برای همه، من یک استراتژی هدفمند و مقرون به‌صرفه را درنظر دارم که رویکرد محصول-به-محصول را بکار می‌برد. برخی محصولات به وضوح به ردیابی و اجبار بیشتری نیاز دارند تا تأثیرات برچسب‌گذاری تقلبی در آنها کاهش یابد، اما سایر محصولات نیاز ندارد. با تهیه یک دیتابیس از تمام مطالعات روی تقلب به همراه مدل‌سازی آماری، این امر امکان‌پذیر است تا آنالیزهایی به اجرا درآیند که می‌توانند به سیاست‌گذاران در طراحی قانون و تهیه برنامههای پایش کمک کنند و تقلب را به شیوه مقرون به‌صرفه‌ای محدود نمایند.
متأسفانه، این کار انجام نشده است و حتی ترویج هم نشده است. به جای آن اغلب توصیه‌های مطرح می‌شود که مورد بررسی کارشناسان جامعه علمی قرار نگرفته و مبتنی بر تست روی تعداد معدودی از نمونه‌ها برحسب محصول است.
سوال: مثالی از وابستگی به نمونه‌هایی با تعداد معدود بیان کنید؟
دونلال: ما ۱۴۱ مطالعه روی تقلب که قبل از ۲۰۱۸ منتشر شده بود و شامل بیش از ۲۷,۰۰۰ نمونه بود را بررسی کردیم. اما بیشتر نمونه‌ها برای یک محصول خاص و تعداد آنها تنها سه نمونه بود. اگر یک سکه را سه بار به هوا بیاندازید عادی است که دو بار شیر بیاید. اما معنایش این نیست که احتمال شیر آمدن ۶۶ درصد است. به همین ترتیب (در آمار) اگر در سه نمونه روغن‌ماهی دو مورد تقلب وجود داشته باشد، آن را ۶۶ درصد تقلب قلمداد می‌کنند.
سوال: رشد چین به عنوان یک بازار بزرگ برای سیفود، چگونه دینامیک جهانی را برحسب برچسب تقلبی به عنوان یک مشکل جهانی در صنعت سیفود تغییر می‌دهد؟
دونلال: داده‌های اندکی وجود دارد، اما برخی شواهد نشان می‌دهد بازار سیفود چین تقلب را امکان‌پذیر می‌سازد. مطالعه‌ای [در ژانویه ۲۰۲۲] برآورد می‌کند که تقریبا ۷۵ درصد واردات سیفود چین مجددا صادر می‌شود. برای برخی گونه‌ها مانند روغن‌ماهی و هادوک، صادرات بسیار بیشتر از واردات و بعلاوه تولید چین است. این امر می‌تواند نشانه‌ای از تقلب در برچسب‌گذاری باشد.
ماهیت جهانی تجارت سیفود و این رویه رو به رشد صادرات مجدد در چین، حداقل شرایطی را برای تقلب گسترده امکان‌پذیر می‌سازد. اما به دلیل کمبود مطالعات قانونی روی برچسب‌گذاری تقلبی که تعدادشان تک‌رقمی است و همگی روی تعداد کمی از نمونه‌ها به اجرا درآمده، آنچه از این پدیده پیش روی ماست بسیار مبهم است.
جهت مشاهده سایر مقالات اقتصادی آبزیان بر روی لینک زیر کلیک نمایید
سوال: آیا صنعت سیفود کاری برای رفع مشکل تقلب در برچسب‌گذاری انجام داده و این اقدامات تا چه اندازه مؤثر بوده است؟
دونلال: متأسفانه اقدامات بسیار کمی انجام شده است. سازمان Gulf Wild یک مثال خوب است که توسط صیادان راه‌اندازی شد. رویکردهای مقابله‌ای رایج‌تر است که طرفداران پایداری سیفود را در مقابل بخش خصوصی قرار می‌دهد. تصور می‌شود تقلب در برچسب سیفود به این منظور انجام می‌شود که محصول کم‌ارزش‌تر را به جای محصول با ارزش‌تر قرار دهند. واضح است تقلب عمدی در سیفود برای سودجویی اتفاق میافتد، اما تحقیقات ما نشان می‌دهد این تنها مکانیسم موجود در پشت برچسب تقلبی نیست.
ما ۴۶ نوع محصول سیفود را که دارای داده‌های قیمت و برچسب تقلبی بودند آنالیز کردیم. در تمام محصولات تفاوت قیمتی سیفود برچسب‌دار و جایگزین آن هنگامی که برچسب‌تقلبی نداشت صفر بود. برای برخی محصولات این تفاوت وجود داشت مثلا ماهی خاویاری، ماهی تون و سالمون. اما برای بسیاری از محصولات مانند میگو و ماهی هیک این تفاوت صفر بود و برای چند محصول نیز منفی بود.
با اینحال در خصوص دلیل رفتار انسان نسبت به برچسب تقلبی در سیفود ما هنوز اطلاعات کمی در دست داریم. اما واضح است که این پدیده تقلب پیچیده‌تر از آن است که تنها با انگیزه سودجویی رخ دهد. رویکردهایی کل‌نگر که شامل مشارکت مصرف‌کننده و صنعت بوده و تست‌های طراحی شده و هدفمند را دربرمی‌گیرند، می‌توانند تقلب در برچسب را کاهش داده و شفافیت مرتبط با تأثیرات مصرف سیفود را ارتقاء دهند.
سوال: صنعت چگونه می‌تواند به شیوه بهتری به مشکل برچسب‌گذاری تقلبی بپردازد؟
دونلال: راه‌اندازی برنامه قابلیت ردیابی داوطلبانه رو به افزایش است، که نشانه خوبی محسوب می‌شود. مقوله ردیابی در صنعت سیفود از یک موضوع فرعی و کم‌رنگ به مرکز یک حرکت در سیفود پایدار تبدیل شده است. اما به نظر من به همکاری‌های فعال و فراگیر نیاز است تا به موضوع برچسب تقلبی توجه شود. فرصت‌هایی برای کار کردن با صنعت سیفود جهت تدوین برنامههای داوطلبانه صدور گواهی برچسب‌گذاری وجود دارد.
در اغلب موارد، به نظر من انگیزه‌های هماهنگی بین دانشمندان و افرادی وجود دارد که در زمینه کلاهبرداری و خرده فروشی سیفود فعالیت می‌کنند. به طور ویژه، به نظر من فرصت‌های جالبی در بخش رستوران وجود دارد. اما برای کسب موفقیت به برنامه‌هایی همتراز با دیدگاه‌ها و محدودیت‌های رستوران‌داران نیاز است.
برای مثال، ما با رستوران‌داران سیفود در شیلی روی طراحی آزمایشی برنامه داوطلبانه ردیابی همکاری داشتیم. این کار بینش‌هایی را در خصوص بسیاری از چالش‌ها فراهم نمود که در جریان اجرای چنین برنامه‌ای در رستوران‌های سیفود پدید می‌آیند. رستوران بستری است که چنین برنامه‌هایی می‌توانند مطلوب باشند، اما اغلب اهداف متضاد مانع از اجرای آنها می‌شوند. رستوران‌داران در شیلی تمایل دارند در برنامههای داوطلبانه ردیابی مشارکت کنند.
اما معتقدند سیفود به خودی خود بیش از حد گران است و چنین برنامه‌هایی آن را به یک محصول ممتاز تبدیل می‌کند و قیمت بالای محصول مانع از دسترسی به آن می‌شود. فکر کردن به تدوین برنامه‌هایی برای مبارزه با چالش‌های ردیابی مانند برچسب تقلبی سیفود، باعث می‌شود این فاکتورهای اجتماعی-اقتصادی اغلب مورد غفلت واقع شوند. رستوران‌داران ریسک گریزند و این کار باعث حاشیه سود پایین در فعالیت آنها می‌شود. بنابراین به نظر من، هر برنامه‌ای برای کاهش برچسب تقلبی تنها در صورتی موفق خواهد بود که با کمک مصرف‌کننده نهایی تهیه شود.
