هند چگونه به تولیدکننده بزرگ میگو در جهان تبدیل شد
هند تولیدکننده بزرگ میگو در جهان
رئیس انجمن متخصصان آبزی پروری هند جزئیات رشد این صنعت را در بین چالش های موجود در زیرساخت ها، بیماری ها و بازارها بیان می کند
آبزی پروری مدرن در هند از اواخر دهه ۱۹۸۰ آغاز شد و علت آن افزایش اشتیاق جهانی برای میگو بود. به این ترتیب سیاست های دولت تقویت صادرات سیفود بود و تعدادی از نهادها برای ساخت هچری، مزرعه و کارخانه های فرآوری سرمایه فراهم کردند. اساس این صنعت تولید میگو ببری سیاه و تا حدود کمتری میگو سفید هندی بود.
چند سال بعد زمانی که ویروس سندورم لکه سفید (WSSV) به سواحل هند رسید رشد این بخش شدیدا تحت تأثیر قرار داد. متعاقبا دیوان عالی هند در پاسخ به درخواست فعالان محیط زیست، پرورش میگو را در آب های ساحلی محدود کرد. با اقدامی از سوی پارلمان هند پرورش میگو و رشد این صنعت مجددا از سر گرفته شد. به این ترتیب هچری های مستقل و مزارع با کمتر از پنج هچری که تحت مالکیت یا اجاره مزرعه داران کوچک و بیشمار بود توسعه یافتند. گونه مورد علاقه همچنان میگو ببری سیاه بود، اما تولید شاه میگو آب شیرین نیز به سطح قابل توجهی رسید.
تا اواسط دهه ۲۰۰۰ حجم تولید به رشد خود ادامه داد، اما در نیمه دوم دهه به دلیل مشکل بیماری، کاهش رشد میگو و نوسان در سایز محصول، دچار رکود شد. در خصوص میگو مولد، این بخش به میگو ببری سیاه وحشی صید شده متکی بود. یعنی ممانعت از ورود پاتوژن ها بینهایت چالش برانگیز و اصلاح نژاد برای بازدهی امکان پذیر نبود. با توجه به تجربه سایر تولیدکنندگان بزرگ آسیایی، هند تصمیم گرفت در سال ۲۰۰۸ میگو سفید عاری از پاتوژن خاص (SPF) را وارد کند. این گونه با احتیاط وارد شد و به برخی نهادهای منتخب اجازه دادند به شکل آزمایشی و برای امتحان، این مولدها را وارد کنند. قوانینی برای واردات بیشتر تنظیم و به اجرا درآمد.
تا امروز، مولد وانامی را می توان تنها از منابع مورد تأیید وارد کرد و به محض ورود به کشور در یک مرکز دولتی گارانتی می شود. حالا توسعه مراکز تکثیر مولد، مجاز است و دولت اعلام کرده که به نهادها اجازه می دهد چرخه زندگی وانامی را در هند در یک تأسیسات کاملا ایمن با امنیت زیستی بالا کامل کنند و به صورت محلی مولد را تولید نمایند.
این صنعت هنوز وابستگی بالایی به واردات مولد وانامی دارد.
۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹: دهه رشد
رشد پرورش میگو در هند بعد از واردات وانامی SPF خارق العاده بود (شکل ۱). مزارعی که قبلا میگو ببری سیاه پرورش می دادند، حالا با میگو وانامی بهبود بازدهی را تجربه می کردند و دلیل آن تراکم بالای ذخیره سازی، ارتقاء بازدهی، موارد کمتر بیماری و نرخ رشد بالاتر نسبت به میگو ببری بود. وزن میگوها نیز به ۲۰ گرم یا بالاتر می رسید. مزرعه داران به سرعت به سراغ وانامی SPF رفتند و این میگو امروزه بیش از ۹۰ درصد تولید میگو هند را به خود اختصاص می دهد.
شکل ۱: روند تولید میگو پرورشی در هند، ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ (برآورد)، با ذکر اتفاقات مهم.
هند از بیماری سندروم مرگ و میر زودهنگام (EMS)- به آن بیماری نکروز حاد هپاتوپانکراتیک هم می گویند- در امان ماند. این بیماری در بسیاری از کشورهای تولیدکننده آسیایی و همچنین مکزیک فاجعه به بار آورد. تولیدکنندگان هندی از ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ برخلاف بقیه کشورها سود قابل توجهی به دست آوردند. به منظور پشتیبانی از توسعه مناطق پرورش میگو سرمایه گذاری روی هچری های جدید، کارخانه های تولید خوراک و فرآوری بعمل آمد.
مساحت پرورش میگو در هند چیزی حدود ۱۶۰,۰۰۰ هکتار است. بالاترین حجم تولید میگو پرورشی در سال ۸۰۵,۰۰۰ تن در ۲۰۱۹ بود.
ساحل جنوب شرقی ایالت آندرا پرادش کانون آبزی پروری در هند است. زمین و منابع آبی آن و مزرعه داران کارآفرین در سه دهه گذشته این منطقه را به تولیدکننده شماره یک ماهی آب شیرین و میگو دریایی تبدیل کردند.
میگو ببری سیاه در برخی مناطق آندرا پرادش در آب هایی با شوری پایین تولید می شود. در دهه گذشته با ساخت استخرهای جدید و استفاده از استخرهایی که قبلا برای پرورش ماهی بکار می رفت توسعه زیادی در تولید میگو در این مناطق اتفاق افتاد. پرورش میگو در سایر ایالت ها نیز توسعه یافت، بخصوص در اودیشا و بنگال غربی که در شمال آندرا پرادش در ساحل شرقی، و در شمال غرب ایالت گجرات قرار گرفته اند.
۳۸ کارخانه تولید خوراک در هند وجود دارد که می توانند با ظرفیت قطعی ۳/۵ میلیون تن، خوراک میگو تولید کنند. در ۲۰۱۹، حجم فروش خوراک میگو ۱/۳ میلیون تن بود.
تأثیر کووید-۱۹ روی تولید میگو
از اواخر مارس ۲۰۲۰ هند وارد قرنطینه شد تا مانع از پاندمی ویروس کرونا شود. بسیاری از مزرعه داران وحشت زده محصولشان را برداشت کردند و این در حالی بود که کارخانه های فرآوری برای پذیرش میگوهای برداشت شده مشکل داشتند. این کارخانه ها با لغو و یا تأخیر در سفارشات، تعطیلی احتمالی واحدها و بازگشت کارگران مهاجر به خانه هایشان روبرو شدند.
در نتیجه، قیمت میگو کاهش یافت. لغو پروازهای بین المللی در سراسر آوریل یعنی دیگر امکان خرید مولد SPF وجود نداشت. در حالیکه بسیاری از چالش ها بالاخره برطرف شدند، مشکل کمبود کارگر مدت ها به قوت خود باقی ماند. بسیاری از کسانی که در این بخش مشغول بکارند پیش بینی می کنند، تولید میگو هند در ۲۰۲۰ با ۲۰ درصد کاهش به ۶۲۰,۰۰۰ تن خواهد رسید.
صنعت پرورش میگو هند در سال ظرفیت قطعی تولید ۱۲۰ میلیارد پست لارو (PL) در ۵۵۰ تا ۶۰۰ هچری را دارد. هند در سال ۲۰۱۹، ۷ میلیارد PL تولید کرد.
چالش های صنعت میگو هند
در خصوص عرضه، شیوع بیماری هنوز چالش اصلی بازدهی و سودآوری پرورش میگو در هند محسوب می شود. در حالیکه WSSV اغلب مشاهده شده، بسیاری از مزرعه داران احساس می کنند که می توانند از عهده کنترل آن برآیند و به اندازه گذشته آن را تهدید قلمداد نمی کنند. برعکس، شیوع بیماری های جدید مانند مدفوع سفید یا سندروم مرگ و میر مداوم هراس بیشتری ایجاد می کند، چرا که عوامل ایجاد آن هنوز مشخص نشده اند. وجود انگل میکروسپوریدیا Enterocytozoon hepatopenaei (EHP) که باعث کندی رشد و نوسان در سایز میگو می شود نیز به طور دقیق محرز نشده است.
یکی از واکنش های جامعه پرورش میگو به این بیماری های جدید بکارگیری نرسری است که پست لاروهای میگو را در تراکم های بالا در آن ذخیره می کنند. پست لاروها (PL) تا وزن ۰/۵ الی ۱ گرمی پرورش می یابند و بعد به استخرهای پرواری منتقل می شوند. در این روش خطر سرایت پاتوژن ها به میگوها در نرسری و گسترش آن به مزارع وجود دارد. بنابراین، به تأسیسات با ایمنی زیستی بالا و روش هایی در نرسری ها نیاز است تا به هدفشان از بکارگیری نرسری برسند.
نرسری ها به عنوان یک مرحله میانی بین هچری و مزرعه در رشد میگو بکار می روند و میگو تا وزن ۰/۵ و ۱ گرمی در آن پرورش می یابد.
در خصوص تقاضا، تنوع بخشیدن به بازار در بالای فهرست الزامات قرار دارد. در سال ۲۰۱۹ تقریبا نیمی از میگو هند به ایالات متحده و یک چهارم آن به چین می رفت. برای کاهش وابستگی به این دو بازار، هند نیاز دارد سهم خود از سایر بازارها را افزایش دهد، بخصوص در اتحادیه اروپا و ژاپن؛ این دو بازار در روزهای تولید مونودون تقریبا یک سوم صادرات هند را جذب می کردند.
از طریق مبارزات گسترده و پایش دقیق، وجود آنتی بیوتیک در محصول میگو هند به میزان قابل توجهی کاهش یافته و جذابیت آن را برای بازارهای جهانی ارتقاء داده است. بازار داخلی هند برای مصرف میگو همچنان کوچک و کمتر از ۵۰,۰۰۰ تن در سال است. تحریک این بازار می تواند به افزایش قابل توجهی در مصرف منتهی شود. رشد طبقه متوسط شهرنشین، جمعیت جوان کشور، سهولت در پخت میگو و آگاهی از فواید سیفود برای سلامت اهرم هایی جهت ایجاد یک بازار داخلی با ارزش بالا در هند محسوب می شوند.
هند در سال ۲۰۱۹، ۶۵۲,۲۵۳ تن میگو به ارزش ۴/۸۹ میلیارد دلار صادر نمود. حجم صادرات این محصول در طی دهه گذشته ۴۳۰ درصد رشد داشت. بازارهای اصلی شامل ایالات متحده (۴۶/۷ درصد)، چین (۲۳/۸ درصد)، اتحادیه اروپا (۱۲/۱ درصد) و ژاپن (۶/۴ درصد) است.
چشم اندازهای آینده برای مزرعه داران میگو در هند
هند به دلیل نیروی کار ارزان و مقوله صرفه به مقیاس رقیب سایر کشورها در عرضه میگو با ارزش افزوده محسوب می شود و اینچنین به یکی از بزرگ ترین تولیدکنندگان میگو پرورشی جهان تبدیل شده است. ظرفیت قطعی هچری ها، کارخانه های خوراک و فرآوری از توسعه این صنعت در آینده پشتیبانی خواهد کرد.
هند در مقایسه با سایر عرضه کنندگان بزرگ آسیا، همچنان تولیدکننده ای با تراکم پایین باقی مانده است. استاندارد هر متر مربع ۴۰ میگو است که در سطح وسیعی رعایت می شود. این کشور بنابراین می تواند میگو بزرگ تولید کند. مزرعه داران هندی بسیار علاقمند به تولید میگو بزرگ تر هستند، بخصوص میگوهای ببری سیاه تا سودآوری بهبود یابد. هرچند رسیدن به سایز بزرگ تر با نرخ بازماندگی خوب یک کار بسیار سخت است و به توجه زیادی از سوی تولیدکنندگان و مدیران مزارع نیاز دارد. در ایالت های شمالی مانند گجرات- که فاکتورهای اقلیمی پرورش میگو را به یک کراپ در سال محدود می کنند- پرورش میگو ببری سیاه یک گزینه مناسب است.
تولید پی مونودون بزرگ یک فرصت قابل توجه محسوب می شود، بخصوص در ایالت های شمالی مانند گجرات.
دولت اخیرا با واردات میگو ببری SPF به هند موافقت نموده است. پست لارو ببری SPF از قبل در بازار در دسترس قرار داشت.
آینده تولید میگو هند به باقی ماندن این کشور در رقابت برای افزودن ارزش، توسعه بازار و کاربرد تکنولوژی های تولید بستگی خواهد داشت، تکنولوژی هایی که بیماری ها را تحت کنترل نگهداشته و به تقویت این صنعت کمک می کنند.
جهت مطالعه سایر مقالات مرتبط با پرورش میگو در هند بر روی لینک زیر کلیک نمایید:
