تیلاپیا به خوبی با محیط‌های پر استرس سازگار می‌شود
تیلاپیا و محیط‌های پر استرس
تیلاپیا با زندگی در استخرهای پر جمعیت آبزی‌پروری و یا آبگیرهای آب شیرین به خوبی با این محیط‌های پر استرس سازگار می‌شود. این ماهی در چنین شرایطی رشد نمی‌کند و در سایز کوچک‌تر از سایر ماهیان در محیط‌های بدون استرس، تخم‌ریزی می‌کند. در مطالعه‌ای که توسط دانشگاه کلانیا در سریلانکا و دانشگاه بریتیش کلمبیا (UBC) به اجرا درآمد، مشخص شد در حالیکه بیشتر ماهیان تحت استرس می‌میرند، تیلاپیا در محیط‌های سخت زنده می‌ماند و با رشد کم و به شکل کوتوله به زندگی ادامه می‌دهد.
اوپالی آماراسینگه مؤلف ارشد این مطالعه و استاد دانشگاه کلانیا گفت: «چنانچه تصور می‌شود، تیلاپیا و سایر ماهیان خانواده سیکلیدها “زودتر” (در سن پایین‌تر) از سایر ماهیان تخم‌ریزی نمی‌کنند. در عوض آنها به شکل غیرمعمولی شرایط زیست‌محیطی پر استرس را تحمل می‌کنند و همین امر مصرف اکسیژن آنها را بالا می‌برد.»
مانند سایر ماهیان، هنگامی که متابولیسم تیلاپیا تسریع می‌شود ماهی به اکسیژن بیشتری نیاز دارد تا عملکرد بدن خود را تقویت نماید. اما تعامل بین متابولیسم بیشتر و رشد بدنی باعث می‌شود آبشش‌ها به نقطه‌ای برسند که نتوانند اکسیژن کافی برای یک بدن بزرگ‌تر را تأمین کنند. به این ترتیب ماهی یا می‌میرد یا رشد نمی‌کند.
دنیل پائولی از مؤلفان این مطالعه و محقق ارشد ابتکار ”دریای اطراف ما” در مؤسسه اقیانوس‌ها و شیلات UBC گفت: «سطح آبشش در دو جهت طولی و عرضی رشد می‌کند، اما نمی‌تواند پا به پای بدن که در سه بُعد (طول، عرض و ارتفاع) رشد می‌کند پیش برود. با بزرگ‌تر شدن ماهی، آبشش‌ها به ازاء هر واحد از وزن بدنی اکسیژن کمتری را تأمین می‌کنند. بنابراین، برای زنده ماندن در شرایط پر استرس که نیاز به اکسیژن نیز افزایش می‌یابد، ماهی باید کوچک‌تر باقی بماند. این موضوع در مبحثی که من اسم آن را تئوری محدودیت در اکسیژن آبشش گذاشتم بیشتر مورد بررسی قرار می‌گیرد.»
در مورد تیلاپیا، استرسی که آنها در شرایط غیربهینه تجربه می‌کند به استرس حاصل از ناتوانی آبشش‌ها در تأمین اکسیژن بیشتر برای بدن رو به رشد، اضافه می‌شود. در نتیجه، آبشار هورمونی که به بلوغ و تخم‌ریزی می‌انجامد، در سایز کوچک‌تر بدن- در مقایسه با شرایط بهینه- تحریک می‌شود.
اما از آنجا که پروسه رشد ماهی متوقف شده، تخم‌ریزی در سایز کوچک‌تر اتفاق می‌افتد نه در ”سن جوان‌تر”.
محققان با آنالیز طول ماهی در اولین بلوغ و حداکثر طولی که ماهی به آن می‌رسد به این نتایج رسیدند. آنها ۴۱ جمعیت از ۹ نژاد مختلف مانند تیلاپیا و سایر سیکلیدهایی که در دریاچه‌ها و استخرهای آبزی‌پروری در سراسر جهان از برزیل تا اوگاندا و از مصر تا هنگ‌کنگ زندگی می‌کنند را مورد بررسی قرار دادند.
با نگاهی به نسبت‌های بین حداکثر طول این ماهیان و طول آنها در هنگام اولین تولیدمثل، محققان به همان نسبتی که قبلا برای ماهیان آب شیرین و دریایی مشخص کرده بودند، رسیدند.
آماراسینگه گفت: «این نسبت به ما نشان می‌دهد که تیلاپیا در شرایط پر استرس “زودتر“ تخم‌ریزی نمی‌کنند و فقط اندازه سایز خود را پایین نگه می‌دارند، اما چرخه زندگی آنها تداوم می‌یابد.»
پائولی گفت: «این یافته‌ها برای مزرعه‌داران ماهی حائز اهمیت خواهد بود بخصوص در آسیا که استخرها اغلب پر از تیلاپیاهای تخم‌گذار و کوچک است که بازاری برایشان وجود ندارد.»
جهت کسب اطلاعات بیشتر در زمینه آبزی پروری تیلاپیا به لینک زیر مراجعه نمایید:
سالمون و تیلاپیای پرورشی از آنچه در گذشته تصور می شد پایداری بیشتری دارند
