مقدمه

بازار چین با تولید تقریبی ۶۹.۹۶ میلیون تن(رشد ۱.۴درصدی) در سال ۲۰۱۷، بزرگترین تولیدکننده جهان باقی ماند. رشد بخش آبزی پروری پیشران اصلی این موضوع می باشد. این روند برای سال ۲۰۱۸نیز انتظار می رود ادامه پیدا کند. چین با تولید بیش از ۶۰درصد محصولات پرورشی بزرگترین تولیدکننده این بخش در جهان می باشد. گرچه توسعه مناطق آب های آزاد و آب های شیرین از سال ۲۰۱۶متوقف شده، اما تولید محصولات پرورشی با توجه به افزایش بازده تولید انتظار می رود به رشد خود ادامه دهد. بهره برداری و استفاده سریع از منابع آبی و توسعه مناطق ساحلی در سالیان اخیر و نگرانی های زیست محیطی، فرصت های توسعه و رشد بیشتر را محدود می کند.

واردات چین در سال ۲۰۱۷ بهبود پیدا کرد که محرک اصلی آن ظرفیت قوی فرآوری سی فود، که هدف آن صادرات محصولات با ارزش افزوده بوده، و مصرف قوی داخلی می باشد. حجم واردات این کشور با رشد ۶.۵درصدی به عدد تقریبی ۲.۸میلیون تن رسید.

افزایش هزینه های فرآوری و رشد هزینه ورودی ها(مواد اولیه، نهاده ها…) کماکان تهدیدی برای رشد صادرات محصولات این حوزه می باشد. در همین زمان، افزایش(ادامه دار) ثروت چینی ها موجب افزایش تقاضا برای منابع دیگر پروتیین، از جمله سی فود شده است. نتیجتا اینکه به دلیل ترجیح طبقه متوسط چین به استفاده از محصولات آزاد و غیر پرورشی، واردات سی فود چین برای تامین نیاز داخل در سال های آتی نیز رشدی می باشد.

مجموع ارزش صادرات سی فود چین در سال ۲۰۱۶ ، ۱۹.۳ میلیارد دلار بود و در سال ۲۰۱۷ با اندکی افزایش به ۱۹.۷میلیارد دلار (به صورت تقریبی) رسید. این افزایش با بهبود صادرات محصولات پروسس و فرآوری شده و همچنین ثبات در صادرات محصولات پرورشی حمایت شد. به عنوان مثال صادرات به آمریکا از ۲.۹۴میلیارد دلار در سال ۲۰۱۶ به ۳.۱میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷رسید. صادرات سی فود آمریکا به چین نیز بعد از ۲سال رکود، در سال ۲۰۱۷ با افزایش قابل ملاحظه به ۱.۲میلیارد دلار رسید. کاهش تعرفه برای برخی محصولات مانند سالمون، میگو … می تواند موجب افزایش واردات برای نیاز داخل در سال ۲۰۱۸ شود.

در سال ۲۰۱۶ بخش محصولات پرورشی قویتر کار کرد و عامل اصلی رشد نهایی بخش سی فود بود(۵۱.۴۲ میلیون تن، ۴.۱ درصد رشد). بخش صید و محصولات آزاد نیز با اندکی کاهش به ۱۷.۵۹میلیون تن رسید. طی نیمه سال ۲۰۱۷ نیز داستان تقریبا بر همین منوال بود(رشد ۴.۹۸درصدی محصولات پرورشی و ثبات نسبی در بخش محصولات آزاد). طی ۹ماه اول سال ۲۰۱۷ نیز مجموع صید در آب های آزاد چین با کاهش ۱۱.۹درصدی مواجه شد. در مجموع برای سال ۲۰۱۷ برای این بخش کاهش ۷.۷درصدی و رسیدن به عدد ۱۶.۲۳ میلیون تن مورد انتظار می باشد. قوانین و محدودیت های وضع شده در این موضوع موثر بوده اند و قانون گذاران این بخش قصد دارند تا سال ۲۰۲۰ با کاهش قابل توجه، نزدیک به ۳میلیون تن از مجموع صید در آب های این کشور بکاهند.

در بخش محصولات پرورشی، چین ۶۰% از کل محصولات این بخش در جهان را تولید می کند. برای سال ۲۰۱۷، عدد مورد نظر این بخش با ۴.۵درصد رشد انتظار می رود بیش از ۵۳.۷۴میلیون تن اعلام شود که این رقم معادل با ۷۶.۸درصد از کل تولید سی فود چین در سال ۲۰۱۷ می باشد. بین سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶، محصولات پرورشی دریایی ۱۹.۴درصد و محصولات پرورشی آب شیرین ۲۰.۲درصد رشد کرد. پیش بینی می شود این روند رو به رشد برای سال ۲۰۱۸ نیز ادامه پیدا کند.

ماهی با حجم ۲۹/۵۱ میلیون تن، بزرگترین دسته‌بندی در تولید غذاهای دریایی پرورشی بوده و ۵۷/۴ درصد کل تولید را در ۲۰۱۶ تشکیل می‌دهد. در سال ۲۰۱۷ به دلیل افزایش تقاضا داخلی، انتظار می‌رود تولید ماهی پرورشی افزایش بیشتری داشته باشد.

کپور با ۲۰/۳۹ میلیون تن تولید در سال ۲۰۱۶، بالاتر از رقم ۱۹/۶۶ میلیون تن در سال ۲۰۱۵، پرطرفدارترین ماهی پرورشی آب شیرین است. افزایش خالص ۷۲۸,۰۰۰ تن کپور- هر چند کمتر از ۱/۲ میلیون تن سال ۲۰۱۴ بود- به دلیل قیمت ارزان و تازگی در داخل به مصرف رسید و پاسخگوی رشد تقاضای داخلی بود. کپور تقریباً در تمام استان‌ها و شهرها در استخر، دریاچه و آب انبار پرورش می‌یابد. انتظار می‌رود تولید کپور در سال ۲۰۱۷ رشد بیشتری داشته باشد.

چین همچنان بزرگ‌ترین تولیدکننده تیلاپیا در جهان است. کل تولید این گونه در سال ۲۰۱۶ به ۱/۸۷ تن رسید که از ۱/۷۸ میلیون تن ۲۰۱۵ بالاتر است. در سال‌های اخیر، پرورش تیلاپیا رشد مستمری داشته و انتظار می‌رود در سال ۲۰۱۷ از ۱/۹ میلیون تن فراتر رود. هرچند مصرف داخلی تیلاپیا پتانسیل بالایی دارد، اما تقاضای جهانی اصلی ترین محرک رشد این بخش می باشد. انتظار می‌رود صادرات تیلاپیا به آرامی افزایش یابد، چرا که رشد صادرات در بازار های جدید از جمله آفریقا کاهش صادرات به آمریکا (بزرگ‌ترین بازار صادرات چین) را جبران خواهد کرد.

محصول فرآوری شده تیلاپیا تقریباً ۶۷ درصد حجم صادرات را تشکیل می‌دهد. کل صادرات تیلاپیا (از جمله ماهی خام معادل تیلاپیا فرآوری شده) می‌تواند در سال ۲۰۱۷ به ۸۷۵,۰۰۰ تن برسد که ۴۵ درصد کل تولید تیلاپیا محسوب می‌شود. صنعت تیلاپیا در چین به دلیل بازدهی مناسب تولید، از مزیت نسبی برخوردار می باشد که یکی از دلایل اصلی آن، پیشرفت های فنی— به طور مثال گونه های جدید با عملکرد بهتر در رشد— می باشد. با این وجود، ناپایداری‌های جوی، نوسانات قیمتی و بیماری چالش‌های اصلی برای این بخش محسوب می‌شوند.

چین با تولید ۳/۳ میلیون تن در سال ۲۰۱۶ همچنان بزرگ‌ترین تولیدکننده میگو پرورشی در جهان است که این رقم بیش از ۳/۰۳ میلیون تن در سال ۲۰۱۵ می‌باشد. همچنین تولید میگو سفید پرورشی (پنائوس وانامی) ۱/۶۷ میلیون تن ( بالاتر از ۱/۶۲ میلیون تن در سال ۲۰۱۵) بود. منابع صنعتی معتقدند رشد تقاضای داخلی و روند با ثبات صادرات موجب ادامه این رشد در سال ۲۰۱۷ شده است.

توسعه منطقه آبزی‌پروری برای اولین بار در سال ۲۰۱۶ متوقف شد

در ۲۰۱۶‌، توسعه مستمر منطقه آبزی‌پروری چین برای اولین بار متوقف شد. این توقف عمدتاً به دلیل تلاش‌های دولت برای محافظت از منابع طبیعی و محیط ‌زیست رخ داد. انتظار می‌رود این روند در سال ۲۰۱۷ و بعد از آن نیز ادامه داشته باشد و همچنین پیش‌بینی می‌شود فرصت‌‌های توسعه بیشتر در مناطق آبزی‌پروری چین محدود شود. در نتیجه، کل منطقه آبزی‌پروری به میزان ۱/۴ درصد در سال ۲۰۱۶ کاهش پیدا کرده و به طور ویژه، منطقه آبزی‌پروری دریایی ۶/۵ درصد کاهش یافت. فعالیت‌های بیش از حد آبزی‌پروری به طور روزافزون به اکوسیستم آسیب زده و منابع آبی را آلوده کرده است. به دلیل بروز آلودگی‌های جدی حاصل از آن، در برخی استان‌ها مانند چجیانگ در ساحل شرقی چین در طول سال ۲۰۱۶، دولت برخی مزارع پرورش آبزیان را تعطیل کرد و خسارت مزرعه‌داران بابت این اقدام را جبران نمود.

دولت همچنین برخی آب‌های ساحلی/ دریایی را به عنوان منطقه تحت حفاظت از گونه‌های دریایی خاص و یا مناطق اکوسیستم تحت احیاء اعلام کرده است. در استان‌های هوبئی و هانان، منطقه آبزی‌پروری آب شیرین کاهش قابل توجهی داشته چرا که دولت از سال ۲۰۱۶ پرورش آبزیان را در بسیاری از آب‌انبارها و دریاچه‌های بزرگ ممنوع و یا محدود کرده است. بعلاوه، مزرعه‌داران با اجاره‌های بالاتری برای مصرف منابع آبی (از جمله استخرها و آب‌های اقیانوس) روبرو هستند. این امر سود آنها را کاهش داده و توان آنها برای توسعه پرورش ماهی در مزرعه را محدود می‌کند.

در اکتبر ۲۰۱۷، MOA(وزارت کشاورزی چین) طرحی منتشر کرد (از ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۵) که طبق آن مزارع پرورش ماهی دریایی احداث می‌شود، شیلات دریایی چین مدرن‌سازی می‌شود، و از منابع دریایی و محیط ‌زیست محافظت به عمل می‌آید. به منظور افزایش مناطق آبی آبزی‌پروری و افزودن به تولید غذاهای دریایی پرورشی، دولت و صنعت در سال‌های اخیر‌ مدل جدید ‌”کشت برنج و پرورش آبزیان” را ارتقا داده اند. طبق گزارش‌های رسمی در سال ۲۰۱۵، ۱/۵ MHa از زمین‌های شالیکاری همزمان و به صورت توأم به پرورش خرچنگ، میگو، ماهی، لاک‌پشت لاک‌نرم و مارماهی اختصاص یافتند.

به طور کل تولید آبزی ‌پروری چین با افزایش آسیب ‌های حاصل از بلایای طبیعی مانند طوفان، سیل و دمای پایین در فصل بهار روبروست. بعلاوه، شیوع بیماری از جمله استرپتوکوک و سایر بیماری‌ها کماکان روی تولید تیلاپیا تأثیرگذارند. از سال ۲۰۱۵، طبق گزارش‌ها، مزرعه‌داران به دلیل شیوع گسترده سندرمی در پرورش میگو که در زمان قدیم به آن ‌”هرگز رشد نمی‌کند” می‌گفتند، دچار نا امیدی شده‌اند. تأسیسات قدیمی‌تر آبزی‌پروری (هم آب شیرین و هم آب های آزاد) از بهره‌وری پایین حاصل از بالای طبیعی، آلودگی آب و نرخ بالای بیماری که رشد و بازدهی ماهی را کاهش می‌دهد آسیب دیده‌اند.

در پاسخ به این وضعیت، صنعت چین تأثیرات این بیماری‌ها را با توسعه پیشرفت‌ها فنی و ارتقا روش‌های بهتر آبزی ‌پروری به حداقل رسانده است. کارشناسان پرورش میگو در حال تحقیقات روی ژنتیک/ تولید مثل و ارتقا روش های بهتر پرورش متراکم، تغذیه، جلوگیری از بیماری و مصرف دارو برای حل مشکل “هرگز رشد نمی کند” می باشند.

در آگوست ۲۰۱۶، “انجمن ملی نوآوری صنعت تیلاپیا”با هدف توسعه یک تکنولوژی جدید برای ارتقاء تولید و فرآوری تیلاپیا تشکیل شد. بعلاوه، بسیاری از مزرعه‌داران، برای حفظ کیفیت آب و کاهش خطر بیماری، تراکم پرورش ماهی را کاهش دادند. تولیدکنندگان نیز بر کنترل کیفیت خوراک و ورودی بچه‌ماهیان سختگیری بیشتری کردند. دولت و صنعت تحقیقات روی گونه‌های جدیدی که نسبت به استرس و بیماری تحمل بیشتری دارند را گسترش داده اند. آن ها همچنین خوراکی مخصوص تیلاپیا که مناسب محیط ها و مراحل مختلف رشد می باشد را ساخته و توسعه داده اند.

MOA (وزارت کشاورزی) اعلام کرده به حمایت از ‌”برنامه اثبات آبزی‌پروری سالم” در سال ۲۰۱۷ ادامه می‌دهد. بیش از ۵۰۰ مزرعه آبزی پروری در این برنامه مشارکت دارند. از این مزارع خواسته می‌شود تا استانداردهای MOA را رعایت کرده و مورد بازرسی های اجباری به منظور تضمین تولید و توسعه به صورت سالم و پایدار قرار می گیرند.علاوه بر آن، صنعت آمریکا با تولیدکنندگان آبزی‌پروری چین برای بهبود کیفیت خوراک آبزیان و مدیریت بهتر استخرهای پرورش متمرکز و متراکم به منظور حفظ و تامین محیطی مطلوب که برای افزایش بازدهی ماهی ضروری است همکاری می کند.

بازاریابی تیلاپیا هم در بازار های داخلی و هم جهانی به شکل روزافزونی با چالش قیمت رقابتی تر شده ماهی باسا در کشورهایی مانند ویتنام مواجه شده است. بسیاری از رستوران‌های چینی از فیله باسا وارداتی به دلیل قیمت مناسب آن استفاده می‌کنند. میگو/شاه‌میگو وارداتی نیز در حال تصاحب سهم بیشتری از بازار داخلی است.

داده‌های MOA نشان می‌دهد در ۲۰۱۶ کل تأسیسات فرآوری غذاهای دریایی ۹,۶۹۴ واحد بود که کمتر از ۹,۸۹۲ واحد سال ۲۰۱۵ است. هرچند، کل ظرفیت فرآوری از ۲۸/۱ میلیون تن در سال ۲۰۱۵ افزایش یافته و به ۲۸/۵ میلیون تن رسیده است. این روند نشان دهنده بازسازی و تثبیت این بخش می‌باشد. دست‌اندرکاران چینی این صنعت معتقدند، چین بزرگ‌ترین مرکز فرآوری ماهی سالمون، کاد و هرینگ در جهان باقی خواهد ماند.

در سال ۲۰۱۶، کل حجم تولید محصول فرآوری شده به ۲۱/۶۵ میلیون تن افزایش یافت. از این مقدار، ۱۴/۰۵ میلیون تن محصول، منجمد و یا فقط فرآوری اولیه شدند. محصولات غذایی دریایی با فرآوری ثانویه ۸۲ درصد کل تولید را تشکیل می‌دهند. ادامه فعالیتِ بخش کوچکی از غذاهای دریایی آب شیرین در بین غذاهای فرآوری شده نشان می‌دهد مصرف‌کنندگان چینی محصولات زنده را ترجیح می‌دهند. با این حال، انتظار می‌رود در سال ۲۰۱۷ و بعد از آن، حجم غذاهای دریایی فرآوری شده افزایش یابد. با توجه به افزایش ارسال محصولات منجمد و فرآوری شده به استان ها(ی داخلی)، تقاضای داخلی در این بخش رو به افزایش است.

محصولات دریایی وارداتی که فرآوری شده و مجدداً صادر می شوند از تعرفه‌های گمرکی و مالیات بر ارزش افزوده (VAT) معاف می باشند. محصولات وارداتی که در چین فرآوری و فروخته می‌شوند مشمول ۱۰ تا ۱۷ درصد تعرفه گمرکی (در سال‌های اخیر نرخ پایین‌تری بین ۲ تا ۵ درصد برای برخی گونه‌ها درنظر گرفته شده) و ۱۳ درصد مالیات ارزش افزوده می‌شوند. طبق گزارش‌ها، مشوق ‌های مالی چین در راستای صادرات مجدد، مرتبط با نقش صنعت فرآوری در ایجاد اشتغال و تولید مواد متشکله خوراک برای پاسخ به نیاز روزافزون و تقاضای رو به رشد این صنعت(صنعت خوراک) ارایه می شود. با این حال، این صنعت با چالش افزایش هزینه دستمزد و نیروی کار و هزینه های زیست محیطی روبروست.

وزارت کشاورزی و AQSIQ (اداره نظارت بر کیفیت، بازرسی و قرنطینه چین) برای تضمین کیفیت سی فود های صادراتی پروسه سختی برای صدور مجوز برای تمام مزارع صادرات-محور و کارگاه‌های فرآوری درنظر گرفته‌اند. MOA و AQSIQ بازرسی‌های میدانی مکرری را ترتیب داده‌اند؛سی فود های صادراتی تحت بازرسی اجباری قرار داشته و می‌بایست دارای گواهی بازرسی AQSIQ باشند.

به دلیل افزایش درآمدهای خالص (درآمد منهای مالیات) و رشد GDP به فراتر از ۶/۷ درصد، انتظار می‌رود مصرف غذاهای دریایی در چین در سال ۲۰۱۷ به رشد خود ادامه دهد. افزایش اتفاقات و بیماری های مرتبط با ایمنی غذایی محصولات دامی و طیور موجب ترغیب مصرف کنندگان چینی به استفاده از غذاهای دریایی شده است. هرچند، همانطور که در جدول زیر آمده، سرانه مصرف سایر پروتئین‌ها نیز نسبتاً بالاست. طبق اعلام NSB مصرف سرانه محصولات غذایی دریایی در ۲۰۱۶ در مناطق شهری به ۱۴/۸ kg و در مناطق روستایی به ۷/۵ kg افزایش داشته است. مصرف در هر دو منطقه نسبت به سال قبل با افزایش همراه بوده است. مصرف سرانه محصولات دریایی در مناطق ساحلی چین (جایی که غذاهای دریایی به طور مرسوم منبع پروتئین محسوب می‌شود) و مکان‌هایی که درآمد بالاتری دارند بالاتر از سایر نقاط است.

بیشتر مصرف‌کنندگان چینی محصولات زنده/ تازه دریایی را به محصولات فرآوری شده ترجیح می‌دهند. به همین دلیل مصرف داخلی غذاهای فرآوری شده دریایی نسبت به کل مصرف داخلی سی فود پایین است. البته به دلیل پیشرفت در سیستم های فرآوری، توزیع و زنجیره سرد و افزایش علاقه مصرف‌کنندگان به رژیم‌های غذایی با تنوع بیشتر، انتظار می‌رود مصرف محصولات فرآوری شده در هر دو بخش شهری و روستایی رشد مستمری داشته باشد. بعلاوه، دست‌اندرکاران این صنعت معتقدند ارسال و حمل محصول و نگهداری محصولات دریایی زنده پتانسیل خطرات مرتبط با ایمنی غذایی را بالا می‌برد.

قیمت در بازار سیفود

به دلیل عرضه مناسب و قیمت های با ثبات، فروش محصولات دریایی در سال ۲۰۱۶ قوی باقی ماند. این روند در طی نیمه اول ۲۰۱۷ نیز ادامه داشت. نسبت به سال قبل میانگین ترکیبی قیمت عمده‌فروشی غذاهای دریایی ۱/۴۵ درصد افزایش داشته است؛ که برای محصولات آب شیرین این افزایش به ۳/۴۱ درصد می‌رسد. قیمت‌های بالاتر برای محصولات غذایی آب شیرین تا حدودی به دلیل افزایش هزینه‌های تولید و عرضه محدود‌تر در پی وقوع سیل در سال ۲۰۱۶ می باشد. در کل انتظار می‌رود قیمت‌های غذاهای دریایی افزایش ملایمی در سال های آتی داشته باشند، چرا که با ارتقاء استانداردهای زندگی، مصرف این محصولات به رشد خود ادامه می‌دهد.

تجارت

انتظار می‌رود تجارت غذاهای دریایی در سال ۲۰۱۷ بهبود یابد و با افزایش تقاضا در بازار های داخلی و بین‌المللی ارتقاء پیدا کند. واردات غذاهای دریایی در ده ماهه اول ۲۰۱۷ با ۱۰/۸ درصد افزایش به ۲/۱۷ میلیون تن به ارزش ۶/۶ میلیارد دلار می‌رسد که نسبت به سال قبل ۱۶/۹ درصد بیشتر است. منابع صنعتی رشد واردات غذاهای دریایی چین را به رونق تقاضا جهانی (که واردات غذاهای دریایی در چین را به سوی فرآوری مجدد پیش می‌برد) و مصرف زیاد داخلی نسبت می‌دهند.

صادرات غذاهای دریایی چین، که عمدتاً محصولات با ارزش افزوده هستند، انتظار می‌رود در سال ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ با افزایش همراه باشند. در طی ده ماهه اول ۲۰۱۷، صادرات غذاهای دریایی چین با ۳/۹ درصد افزایش در حجم به ۳/۲۹ میلیون تن و با ۲ درصد افزایش در ارزش به ۱۵/۷۷ میلیارد دلار رسید.

چین در فرآوری غذاهای دریایی با مواد اولیه وارداتی و منابع پرورشی داخلی دارای مزیت نسبی است. با فرض اینکه چین ظرفیت فرآوری در مقیاس بزرگ را توسعه دهد و مصرف داخلی افزایش یابد، تجارت غذاهای دریایی این کشور در آینده نزدیک به رشد آرام خود ادامه می‌دهد.

واردات

واردات غذاهای دریایی در ده ماه اول ۲۰۱۷ با ۱۰/۸ درصد افزایش به ۲/۱۷ میلیون تن، به ارزش ۶/۶ میلیارد دلار رسیده که نسبت به سال قبل ۱۶/۹ درصد افزایش داشته است. پیش‌بینی می‌شود با این روند رشد، واردات محصولات دریایی در سال ۲۰۱۷ و بعد از آن اوج بگیرد و از سقف تاریخی آن در سال ۲۰۱۴- زمانی که به رقم ۲/۸۷ میلیون تن رسید- بگذرد. واردات محصولات دریایی به عنوان مواد اولیه به منظور صادرات مجدد نیروی محرک چین به لحاظ پیشرو بودن در منابع جهانی خواهد بود. در سال ۲۰۱۶، واردات محصولات دریایی چین به عنوان مواد اولیه کاهش یافت، زیرا تقاضا جهانی برای محصولات فرآوری شده رو به کاهش گذاشت. هزینه‌های بالاتر تولید در داخل نیز روی فرآوری برای صادرات مجدد تأثیرگذار است، بنابراین نیاز به واردات مواد اولیه را کاهش می‌دهد.
در طی ۲۰۱۶، روسیه با صادراتی به ارزش ۱/۲۲ میلیارد دلار بزرگ‌ترین تأمین‌کننده محصولات دریایی چین بود و ایالات متحده و کانادا در جایگاه بعدی قرار داشتند. واردات غذاهای دریایی چین از آمریکا در سال ۲۰۱۶ به ۱/۰۳ میلیارد دلار رسید که کمتر از ۱/۱۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۴ بود. هرچند، در ده ماه اول ۲۰۱۷، با بهبود صادرات غذاهای فرآوری شده دریایی چین، واردات از آمریکا با ۲۴/۴ درصد افزایش به رقم ۱/۰۷ میلیارد دلار رسید.

انتظار می‌رود در درازمدت، واردات غذاهای دریایی برای مصرف داخلی با رشد همراه باشد. برای مثال، کل واردات سالمون در چین پرقدرت ادامه خواهد داشت، همانطور که در ده ماه اول ۲۰۱۷ از ۱۶۹,۰۰۰ تن عبور کرد. به طور ویژه، واردات از ایالات متحده نیز افزایش یافت و به ۸۸,۷۰۰ تن رسید. چشم‌‌انداز واردات سالمون در چین برای مصرف داخلی امیدوارکننده است، چرا که مصرف‌کنندگان غذاهایی با ارزش بالا را انتخاب می‌کنند. علاوه بر سالمون، مصرف‌کننده چینی گونه‌های وارداتی از جمله کاد ماهی، هالیبوت، میگو/ شاه‌میگو و بسیاری از گونه‌ها زنده مانند صدف خرطوم‌دار، لابستر و خرچنگ را ترجیح می‌دهد.

صادرات

انتظار می رود در سال ۲۰۱۷، با افزایش تقاضا در بازار های اصلی غذاهای دریایی، صادرات سی فود به افزایش خود ادامه دهد. در طی ده ماه اول ۲۰۱۷، صادرات محصولات دریایی با ۳/۹ درصد رشد به ۳/۲۹ میلیون تن، به ارزش ۱۵/۷۷ میلیارد دلار رسیده که نسبت به سال قبل ۲ درصد افزایش داشته است.

صادرات غذاهای دریایی چین در سال ۲۰۱۶ کمی بهبود داشته و نسبت به سال قبل با رشد ۲/۶ درصدی همراه بوده است. مقصدهای اصلی صادرات غذاهای دریایی (به ارزش بیش از ۱۰۰ میلیون دلار) در سال ۲۰۱۶، ۲۵کشور بود.
ژاپن کماکان بزرگترین مقصد صادراتی بوده و آمریکا بعد از آن قرار دارد. صادرات سی فود چین به آمریکا در سال ۲۰۱۶ کاهش یافت و از ۳/۰۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۵ به ۲/۹۴ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۶ رسید. در ده ماه اول ۲۰۱۷ صادرات غذاهای دریایی به ۲/۴۷ میلیارد دلار رسید که ۶/۵ درصد بیشتر از سال قبل بود.

رهبران صنعتی چین اطمینان دارند در آینده‌ای قابل پیش‌بینی، کل ارزش صادرات سی فود رشد آرام خود را حفظ خواهد کرد،و ظرفیت بالای فرآوری غذاهای دریایی و بخش آبزی‌پروری در چین محرکی قوی برای صادرات محصولات پرورشی می باشد.

بهبود بازار صادرات محصولات فرآوری شده (با استفاده از مواد اولیه وارداتی)

منابع صنعتی پیش‌بینی می‌کنند صادرات محصولات دریایی فرآوری شده (با استفاده از مواد اولیه وارداتی) در ۲۰۱۷ رشد آرامی را تجربه کند. هرچند، آمار دقیق در این زمینه برای سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ در دسترس نیست. صادرات غذاهای دریایی فرآوری شده با استفاده از مواد اولیه وارداتی در ۲۰۱۵ نسبت به سال قبل، به لحاظ حجم به میزان ۵/۳۵ درصد کاهش یافته و به ۱/۱۲ میلیون تن رسید و به لحاظ ارزش با ۴/۲۲ درصد کاهش به ۵/۲۳ میلیارد دلار رسید. سهم ارزش صادرات (با استفاده از مواد اولیه وارداتی) از کل صادرات غذاهای دریایی کاهش یافته و حدودا به ۲۴ درصد رسید که به طور قابل توجهی کمتر از ۴۰ درصد سال ۲۰۰۷ بود.
تقاضا ضعیف در برخی بازار های اصلی برون‌مرزی، و جابجایی تأسیسات فرآوری غذاهای دریایی به سایر کشورها- که در آنها هزینه‌های ورودی پایین‌ترند- توسعه بیشتر بخش فرآوری چین را در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ را با تعدیل و کاهش مواجه کرد. در سال‌های اخیر، هزینه‌های کار در چین رو به افزایش گذاشته، به ویژه در استان‌های ساحلی. در همین اثناء، ارزش صادرات محصولات پرورشی در حال رشد و کسب سهم بیشتر در این حوزه می باشد.