تکنولوژی چگونه می‌تواند آبزی‌پروری پایدار را بهبود بخشد
تکنولوژی و آبزی‌پروری پایدار
در حال حاضر، قانونی به نام AQUAA Act در کنگره وجود دارد برای اضافه کردن استانداردهای پایه‌ای و مقررات و پادمان‌هایی برای آبزی‌پروری دور از ساحل در US. (آبزی‌پروری به معنی پرورش ماهی و آبزیان در مقابل صید آنها در طبیعت است.) استفاده از واژه ”پایه‌ای” یعنی US بسیار عقب‌تر از سایر کشورهایی‌ست که از قبل دارای یک نهاد مرکزی و سیاست‌های قوی برای نظارت بر سلامت و رشد سیفود پرورشی هستند.
به اندازه کافی بحران در جهان وجود دارد که مقوله پایداری در ماهی پرورشی ممکن است مهم به نظر نرسد. تا زمانی که ماهی به مغازه و رستوران شما می‌رسد، آیا واقعا اهمیت دارد که از کجا آمده و چگونه به آنجا رسیده است؟ بله، اهمیت دارد.
US تقریبا ۸۰% سیفود خود را وارد می‌کند و در ۲۰۲۰ حدود ۱۷ میلیارد دلار کسری تجاری سیفود داشت. این روش پایدار نیست. سلامت، اشتغال، استاندارد، اقلیم و همچنین تعادل اقتصادی و دسترسی به مواد غذایی در یک ردیف قرار دارند.
در گذشته نه چندان دور، ماهی پرورشی چندان معتبر نبود. آن را ماهی ناسالم در آب ناسالم، با کیفیت مشکوک با خطر وجود انگل می‌دانستند که می‌توانست جمعیت ماهیان وحشی را به خطر بیاندازد. در این بین صید انبوه و بی‌ملاحظه با توری جمعیت گونه‌های در معرض خطر را به همراه گونه‌های مورد نظر جمع می‌کرد. به این ترتیب اکوسیستم‌های آسیب‌پذیر زیر آب نابود می‌شد و مکان‌هایی برای تکثیر ماهیان از بین می‌رفت. در نتیجه آبزیان وحشی نمی‌توانستند جمعیت خود را تجدید کنند.
صنعت صید وحشی از فرصت بازاریابی خود استفاده کرد و آموزش‌های عمومی ارائه داد مبنی بر اینکه صید با ریسمان بهترین گزینه برای مصرف‌کنندگان و محیط‌زیست است. این ادعا در اکثر موارد صحیح است و فقط یک مشکل بزرگ وجود دارد: هیچ راهی وجود ندارد که ماهیان وحشی بتوانند زیستگاه حیاتی خود را در اکوسیستم‌های سیاره ما حفظ کنند و در عین حال غذای جمعیتی را تأمین نمایند که به سرعت رو به رشد است.
در واقع، سازمان ملل گزارش وضعیت جهانی شیلات و آبزی‌پروری (SOFIA) را در ۲۰۲۱ منتشر کرد. در این گزارش آمده: «در حال حاضر بیش از ۸۰۰ میلیون نفر از گرسنگی رنج می‌برند و ۲.۴ میلیارد نفر نیز دسترسی بسیار کمی به غذای کافی دارند. … تأمین غذای جمعیت روزافزون بدون تهی کردن منابع، چالشی‌ست که همچنان تشدید می‌شود.»
مصرف غذا بیش از آنچه بتوانیم احیاء کنیم، یک محاسبه ساده‌ایست که نتیجه خوبی ندارد. در این محاسبه آسیب حاصل از تغییر اقلیم به گونه‌های بومی و ارتباط داخلی در زنجیره غذایی درنظر گرفته نشده است. طوفان، امواج گرمایی، آتش‌سوزی و فصول رشد که مختل می‌شوند در این زنجیره دخالت مستقیم ندارند، اما غذایی که دریافت می‌کنید و روش و هزینه دستیابی به مواد غذایی را تغییر می‌دهند.
تکنولوژی چگونه می‌تواند روی آبزی‌پروری پایدار تأثیرگذار باشد
هنگامی که به راه‌حل‌های جهانی مواد غذایی فکر می‌کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که آبزی‌پروری پایدار باید این شکاف را پر کند. این صنعت کارآمدترین منبع پروتئین است و UN آن را برای رسیدن به اهداف توسعه خود ضروری می‌داند.
منظور من از “آبزی‌پروری پایدار”، پرورش ماهی در پن‌های بزرگ (با نسبت ۹۸% آب به ۲% ماهی) است که تحت پایش و مدیریت قرار گرفته تا امکان رشد سالم‌ترین ماهی با مراقبت از محیط‌زیست و اقلیم محقق شود. همچنین نیاز به درمان، تولید پسماند و آلودگی جمعیت ماهیان وحشی نیز به حداقل برسد. ماهی سالم‌تر با قیمت بالاتر به فروش می‌رسد، پس مزرعه‌دار برای پرورش ماهی با کیفیت بالاتر انگیزه دارد، چرا که درآمد بیشتری کسب می‌کند.
برای بهتر شدن و پایداری بیشتر این صنایع قدیمی، چه چیزی باید تغییر کند؟ تکنولوژی.
آنچه ما را وادار کرد به جای کشاورزی با دست از تراکتور استفاده کنیم و یا به جای نگاه کردن به آسمان از ماهواره‌های هواشناسی کمک بگیریم، می‌تواند آبزی‌پروری را نیز به صنعتی کارآمدتر و سالم‌تر تبدیل کند. بهترین مزارع ماهی امروزه مصداق این ضرب‌المثل هستند: ”آنچه پایش نمی‌شود، مدیریت نمی‌شود”. تکنولوژی می‌تواند انقلابی در این صنعت ایجاد کند و اقدامات زیر را برای مزرعه‌داران امکان‌پذیر سازد:
- پایش و مدیریت هر چیزی که در زیر سطح آب اتفاق می‌افتد
- خلاص شدن از شر میکروپلاستیک‌هایی که اقیانوس‌های ما را آلوده کرده و اکوسیستم‌هایی که ماهی و انسان به آنها متکی هستند را مختل می‌کند
- استفاده از AI (هوش مصنوعی)، پهپاد، وسایل نقلیه با کنترل از راه دور (ROV) برای پایش و بهبود روش‌های مزرعه‌داری برای ارتقاء سلامت و قابلیت پایداری
ماهی پرورشی: یک ضرورت اجتماعی
بخش زیادی از جهان به ماهی به عنوان یک منبع غذایی اولیه، وابسته است. اگر (بدون تولید ماهی پرورشی بهتر) به سیفود صید شده وحشی که رو به کاهش می‌روند متکی باشیم، ماهی فقط به صادرات اختصاص یافته و به دست کسانی می‌رسد که از عهده قیمت آن برمی‌آیند. این یعنی کمبود مواد غذایی در جهان و افزایش قیمت‌ها بسیاری از مردم را مجبور می‌کند پروتئین با کیفیت پایین‌تر مصرف کنند که در تولید آن حفظ سلامت و حداقل اثرگذاری زیست‌محیطی درنظر گرفته نمی‌شود.
بعلاوه، صید انبوه آخرین شکل شکار صنعتی محسوب می‌شود؛ ما مدت‌هاست شکار گونه‌های دیگر در مقیاس بزرگ را متوقف کردیم تا از انقراض آنها یا وقفه در زنجیره غذایی جلوگیری کنیم.
محدودیتی که در ماهی پرورشی وجود دارد، ظرفیت تحمل بیولوژیکی آب‌های محلی و توانایی افراد برای رفتن به مزارع و اداره آنهاست. اگر پرورش ماهی را (با پادمان‌ها) در اقیانوس‌های آزاد یا در خشکی امکان‌پذیر سازیم، ما در واقع مساحتی را افزایش داده‌ایم که می‌توانیم در آن ماهی پرورشی را برای تأمین غذای جهان تولید کنیم.
صنعت ماهی پرورشی و صنعت تکنولوژی نیاز دارند با هم کار کنند و پیشرفت‌های ایجاد شده در دهه قبل را به نمایش بگذارند، با یک زنجیره تأمین مناسب و صرفه‌جویی در مقیاس و با وسعتی بیش از آنچه هم‌اکنون در آن قرار داریم. (نمونه‌های عالی از همکاری برای سیفود پایدار را می‌توان ذکر نمود: برنامه انقلاب آبی MOWI، محافظت از طبیعت با انجمن‌های دریایی در سراسر جهان و همچنین در US.)
در عین حال US می‌بایست در چگونگی پرورش ماهی تجدیدنظر کند. سازمان ملی اقیانوسی و اتمسفری (NOAA) شیلات اخیرا اولین برنامه استراتژیکی پنج-ساله برای آبزی‌پروری را منتشر نموده است. در این گزارش جزئیات یک نقشه راه جامع برای بهترین روش‌های آبزی‌پروری در زمینه ایمنی، قابلیت پایداری، سیاست، تکنولوژی و تنوع مطرح شده است.
به طور خلاصه، ما می‌توانیم از سیستم‌های تولید مواد غذایی محافظت کنیم و در عین حال مراقب اکوسیستم‌های دریایی و جوامع (و اقتصاد) وابسته به آن نیز باشیم. این ماهی پرورشی ۲۰ یا حتی ۵ سال قبل نیست. ما می‌توانیم آن را کارآمد سازیم. زمانی که این کار را انجام دهیم کل جهان بهتر خواهد شد و مردم تغذیه بهتری خواهند داشت.
جهت مشاهده سایر مقالات مرتبط با آبزی‌پروری حرفه ای بر روی لینک زیر کلیک نمایید.
